Nagenieten

Vandaag voor het eerst wat uit kunnen slapen dat is een vreemde gewaarwording waar nog aan moeten wennen de komende weken. Steeds meer beseffen we dat we toch wel een hele prestatie hebben geleverd, niet uniek  (het is ongelofelijk hoeveel mensen dit doen) maar wel iets om trots op te zijn en dat zijn we dan ook.

850 km hand in hand lopen, dat dachten we, want zo liepen we ook vaak tijdens onze wandelingen thuis, 
maar het liep anders de stokken waren echt nodig, voor het duwtje vooruit, voor de ondersteuning bij het afdalen en steun op de ongelijke wegen dus hand in hand is weinig van gekomen, maar we hebben het niet gemist we hadden onze ` handen vol`  aan het zoeken van de juiste weg, plannen en vooral gewoon doorgaan.

De eerste week dacht ik echt dat ik het mogelijk zou moeten opgeven maar het ging gelukkig steeds beter en bij Ingrid was het dat ze gewoon doorging omdat het wel heel zonde zou zijn nadat ze er al zoveel weken op had zitten. De komende weken zullen onze lichamen weer wat moeten herstellen ( hoewel we zo te zien ook best wel zijn afgevallen en dat mag wel zo blijven) vooral de voeten zullen we wat extra moeten vertroetelen die zijn best wel wat ruw geworden, wat blaren betreft geen last ( ik een kleintje die groter werd door een blarenpleister). 

Alles wat we van te voren bedacht hadden wat wel handig zou zijn is ook gebruikt, heel veel plezier hadden we van de hoofdlampjes ( en dat voor slechts € 1,99 bij de Action), ook handig waren de veiligheidsspelden die we gebruikten om het wasgoed op te hangen, de regencapes kwamen helaas ook goed te pas, 2 sets kleding waren voldoende, een MP3 voor de saaie stukken en aan een aardappelschilmesje heb je ruim voldoende.
Tijdens de eerste week had ik een zak snoepjes gekocht om tijdens het lopen wat te snoepen te hebben ,   hebben we weinig gedaan (ongelofelijk met wat je normaal thuis tussendoor neemt) maar dit snoepje hielp ons zeker op de lange stukken de rest van de tocht is dit ons ` Camino snoepje` gebleven en heb er om het gevoel even te houden maar wat van ingeslagen voor de komende weken thuis.

Voordat we er aan begonnen hadden we al vaker verhalen gelezen en gehoord dat je wel eens bevangen zou worden door het ` Camino virus`  dwz dat je het dan zeker nog eens zou willen doen. En eerlijk gezegd lijkt het er op dat dat ook bij mij het geval is, je ervaringen opschrijven is een manier om het Camino gevoel over te brengen maar het zelf ervaren is de echte manier. Nu al heb ik het tegen Ingrid er over dat ik het graag nog eens (een gedeelte) zou willen lopen met een van mijn kinderen of met mijn broer (die direct ja zou zeggen) wie weet komt het nog eens zover en dan is het weer moeilijk te bepalen welk gedeelte.

Kortom we bevelen het iedereen aan, of je nu jong of oud bent, het wat luxer kan of juist low budget moet doen, laat je zeker niet weer houden doordat je een reden (handicap) hebt waardoor je denkt dat je het niet zou kunnen, we hebben zoveel verschillende mensen gezien die het ondanks alles toch deden. Voor ons was alleen gaan geen optie wij wilden dit met z`n tweetjes en kunnen daardoor met elkaar herinneringen ophalen maar alleen kan natuurlijk ook, of het gedeelte voor gedeelte doen. Hoe je de Camino doet maakt niet uit het gaat er om dat je het doet. We hopen dat je van je door dit blog een beetje in hebt kunnen leven in wat we tijdens deze tocht mee hebben gemaakt en mocht je het ooit zelf gaan doen laat het ons dan weten om je ook te kunnen volgen of wellicht voor wat advies.

Ik vond het leuk om dit blog ondanks dat het niet elke dag even makkelijk was te schrijven , sorry voor de taalfouten die er regelmatig in stonden (staan)  daar heb ik maar even niet al teveel opgelet tijdens het schrijven.

Ten slotte nog bedankt voor alle reacties waaruit bleek dat er toch wel meegeleefd werd met ons.
Onze rugzakken staan nu ingepakt en morgenmiddag zijn we weer thuis en dan maar nagenieten.

Camino groeten van Ingrid en Hans